"Do not go gentle into that good night” by Dylan Thomas

Do not go gentle into that good night (1951)

Do not go gentle into that good night
Old age should burn and rave at close of day;
Rage, rage against the dying of the light.  

Though wise men at their end know dark is right,
Because their words had forked no lightning they
Do not go gentle into that good night.

Good men, the last wave by, crying how bright
Their frail deeds might have danced in a green bay,
Rage, rage against the dying of the light.

Wild men who caught and sang the sun in flight,
And learn, too late, they grieved it on its way,
Do not go gentle into that good night.

Grave men, near death, who see with blinding sight
Blind eyes could blaze like meteors and be gay,
Rage, rage against the dying of the light.

And you, my father, there on the sad height,
Curse, bless, me now with your fierce tears, I pray,
Do not go gentle into that good night.
Rage, rage against the dying of the light.

Listen to:
Dylan Thomas reciting "Do not go gently into that good night"

"Daytripper" by Fábio Moon and Gabriel Bá

How do you make sense of life? Is it by examining carefully this journey from infancy until old age looking for common themes or repetitive patterns? Is it by coming to terms with death? Is it by not even thinking about it, just being there, playing the part until the curtain falls? What do you choose to remember and what do you leave behind? What is valuable for you? These are some of the fundamental questions that "Daytripper" tries to tackle. By adopting a unique format of tightly scripted stories of an imaginary life that ends in a different way in each episode, twin brothers Fábio Moon and Gabriel Bá have exploited the comic book medium to perfection.

"Daytripper" was initially presented in instalments of individual, independent stories or alternative versions of the life of the main character Bras. This is the first time these stories are collected in one comic book volume and suddenly the whole thing looks like a completed puzzle. We are now able to see for the first time the big picture.

Through these stories we get to meet all the people that are important and play a role in the life of Bras and each one is given a subtle shading of essential everyday behaviour that rings true. And this focus on the everyday, the mundane, the small gestures that we perform unconsciously most of the time, serves a dual purpose. Apart from establishing a connection with the reader who identifies with the narrative situations, it helps unravel the complexity of the questions asked by simplifying the framework and giving value to a distilled essence of the proceedings. 

In a 2010 interview to Zona Negativa, Gabriel Bá said: "- We like to tell stories that would stick with the reader, that would make something click on their heads and not leave instantly after they close the books. This idea of paying attention on what really matters in life has always surrounded our stories, so when we had to come up with a story to propose to Vertigo, this was the one we had more stuff to talk about. We were actually surprised with how personal and deep the story ended up, like we have been thinking about it all our lives, preparing ourselves to tell it."

John Lennon once said that "Life is what happens to you while you're busy making other plans" and to manage to put this in a comic book format is quite an achievement.

 

A temporary graffiti invasion in Luxembourg

On John Barrymore's Dr Jekyl and Mr Hyde (1921)

“His imagination afire with this new idea, and his whole being mastered by the exploring passion of the scientist, Jekyll spent days and nights in his laboratory.”

The scene is set for the transformation of John Barrymore from the kind and considerate Dr Jekyll to the ghastly and bestial Mr Hyde. In 1921, when the film was shot at Paramount's Long Island studio in New York, Barrymore was also appearing on stage in the evenings as Shakespeare’s Richard III. One can only imagine Barrymore's King Richard with a slight explosive pinch of Mr Hyde in the mix. No wonder Barrymore collapsed from nervous exhaustion at the time and was taken to the White Plains sanatorium.

So when Dr Jekyll pours the last ingredient into the glass, there is apprehension and a moment of fear. The doctor has second thoughts. He leaves the glass on the table and steps back. But like a magnet, the glass is drawing him back. He wants to know. He wants to prove them wrong. The scientist takes over and clenching his fist he drinks the potion in one go. The effects are immediate. The liquid burns through his throat and he starts to twist and shake from violent convulsions and spasms. His face, up to now hidden in his hands, slowly emerges and you see the change. The whiteness, the stare, the rigidity. His face is turning into a japanese demon mask. The eyes seem frozen on something beyond and the hands are twisted. Then the camera zooms into one hand resting on a book. We witness its gradual transformation into an elongated skeletal hand with nails like claws. Dr Jekyll, or the creature he has become, looks at this hand and at that point there is a moment of reflection. It's a moment that fills him with horror followed by a feeling of power and elation in view of the absolute freedom to indulge in every imaginable vice and crime with no regard for the consequences. He heads for the door unlocking this new world of forbidden experience. A kind of "Zone Libre". The dark world of Mr Hyde.     

Now Robert Louis Stevenson mentioned the first name of Mr Hyde as being Edward in his 1886 novella "Strange Case Of Dr. Jekyll And Mr. Hyde". But some pertain that "Jack" would be a more suitable name. Not least because two years later some strange chap started committing hideous murders in London and called himself Jack the Ripper. Jack the Ripper seemed also to have an alter ego and most agree that he could have been a doctor.  

So from the dark Whitechapel alleys of 1888 to Paramount's Long Island Studio in 1921 where John Barrymore is having a well needed rest in between takes for the new silent film "Dr. Jekyll and Mr Hyde". He sits reading what he has to do for the next scene. From where he will enter, where the camera will be standing, when to look into the light and so on. But he has trouble concentrating. King Richard the III's words are still buzzing in his head: 

"I cannot tell: the world is grown so bad,
That wrens make prey where eagles dare not perch:
Since every Jack became a gentleman,
There's many a gentle person made a Jack."

It's suddenly all too much for him and exhausted he sees the lights go out one by one. He cannot resist this welcoming, irresistible darkness and faints. Cut.

Ένας δίκαιος μέσα στις πόλεις του χαμού

Ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Χρήστου Μαλεβίτση “Οι Παράκτιοι άνθρωποι”, εκδόσεις Ευθύνη, 2002:

"... Τώρα κλαίνε μόνο τα παιδιά. Άλλοτε κλαίγανε και οι ομηρικοί ήρωες. Αλήθεια, πότε κλαίει κανείς; Κλαίει όταν υπάρχει ένα μέγα κέρδος ή μια μεγάλη απώλεια. Και τι θα πει μεγάλο κέρδος ή μεγάλη απώλεια; Θα πει πως δίνεις υπέρτατη αξία σε ορισμένα συμβάντα. Και τι θα πει δίνεις υπέρτατη αξία; Θα πει πως από αυτά εξαρτάς τη μοίρα σου, την ίδια σου την αξία, που κινδυνεύει να εκπέσει σε απαξία, σε τίποτα. Άρα για να δώσεις αξία σε ορισμένα συμβάντα, πρέπει να νιώθεις σίγουρος. Και δεν νιώθεις σίγουρος, μόνο όταν βρίσκεσαι στην ακρογιαλιά. Όταν αντιμετωπίζεις τον επίφοβο ωκεανό. Κλαίνε οι παράκτιοι. Οι ηπειρωτικοί δεν κλαίνε. Αλλά αυτό θα πει πως ο ηπειρωτικός κόσμος, ο κόσμος της σιγουριάς δεν έχει αξίες. Τις αξίες της ζωής τις τρυγάς από τις ακρώρειες των αβύσσων. Με τον έσχατο κίνδυνο. Είναι το κέρδος από τον κίνδυνο της έσχατης απώλειας. Μόνο άνθρωποι που κινδύνεψαν έδωσαν αξίες στον κόσμο. Αξία είναι η κερδισμένη απώλεια, τη στιγμή του κέρδους, όχι κατόπιν. Η ελευθερία, π.χ. είναι αξία τη στιγμή που την αποκτάς από τον θάνατο. Η ελευθερία υπάρχει μόνο ως ¨Ελευθερία ή Θάνατος¨. Μόνη ελευθερία δεν νοήται. Γι΄αυτό και η ελευθερία στις σύγχρονες κοινωνίες κινδυνεύει, διότι είναι ελευθερία κληρονομημένη, είναι ελευθερία της σιγουριάς, της ενδοχώρας. Της χώρας όπου εξέλειψαν οι αξίες. Οι αξίες ανταλάσσονται με την απώλεια. Στην ενδοχώρα οι αξίες ανταλλάσσονται πάλι με αξίες. Αλλά αυτό μπορεί να συμβεί μόνο με οικονομικές αξίες. Δηλαδή οι αξίες της ενδοχώρας ανταλλάσσονται με χρήμα. Και ο έρωτας. Και όλοι οι έρωτες. Υπαρχει μια γενική εξίσωση. Όλα ανταλλάσσονται. Δεν νοήται απώλεια. Αλλά ούτε και κέρδος. Οι σύγχρονοι ηπειρώτες ανταλλάσσουν ασμένως την ελευθερία τους με υλικά αγαθά. Εξισώνουν την ελευθερία τους με τόσο τοις εκατό αύξηση του βιοτικού επιπέδου τους. Το συμβόλαιο της ανταλλαγής λέγεται “σκοπιμότητα”. Σκοπιμότητα δε θα πει σκοπός. Θα πει μετάθεση του σκοπού στο μέλλον. Θα πει δρόμος προς έναν μελλοντικό σκοπό. Τούτο θα πει πως οι άνθρωποι δεν ζουν άμεσα αλλά έμμεσα. Το παρόν είναι το μέσον. Δηλαδή ζουν το εκάστοτε παρόν προσωρινά. Αυτή η “προσωρινοποίηση” της ζωής, είναι ο μέγιστος ευνουχισμός της. Σημάινει πως η ζωή απεκδύθη την αμεσότητα της, και συμμορφώθηκε με τον εξωτερικό φυσικό χρόνο, τον μαθηματικά ισομερή, ομοιόμορφο και γραμμικό χρόνο. Δεν ζει το έσχατο κάθε στιγμή, αλλά έθεσε το έσχατο στην εσχατιά του φυσικού χρόνου, που ποτέ δεν έρχεται. Και η πλήρωση έγινε οριστικά ανεκπλήρωτη. Διότι ο φυσικός χρόνος δεν έχει πλήρωση, δεν έχει τέρμα. Η πλήρωση, που είναι η ύψιστη ολοκλήρωση, η ύψιστη αλήθεια, αφ΄ης έγινε ανεκπλήρωτη, μετατράπη σε ψεύδος. Αυτή είναι η ολοκληρωτική παράδοση στην επιπέδωση της ενδοχώρας, η πλήρης εξωτερικοποίηση...” 

Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο τεύχος 339 του περιοδικού “Ευθύνη” 
  

An Imaginary Recollection of The Country, Bluegrass and Blues Music Club and Other Music For Uplifting Gormandizers

When? Sometime in the 70s. Where? 315 is the street number, you'll see the tent.“1-2-3-4”... That hectic voice comes straight from the bowels of the Bowery and it’s breathlessly followed by a sonic wave of guitar distortion. It's frantic, direct and essential. It resonates, crackles, pops and tears you apart. Out of the cerial box then, (what did you say was the name of that band on the plywood stage? ... Never seen them before, but Hilly said they were good. I think he said they were called the... the Ramones) you follow that filthy sound bouncing off the walls. Those demented Pollock painted kind of walls where the smoke and the filth have cemented together layer upon layer of posters and stickers. Hey Ho, Let’s go! The music is coming down like raw sledgehammers. You can almost ignite from the energy. What band did you come to see? Hey, watch that beer on the cable asshole. Oh, man the stink... This whole place smells of piss and vomit. But when the band play, you forget. When you are deaf it seems you lose a few olfactory neurons as well... You even contribute your share of stink and sweat to that of a couple of hundred bodies jumping up and down. Or were they just fifteen? Rough. Was that Patti and Tom kissing in the toilets? Did you see the toilet? It’s graffiti infested man, even on the soap. But marijuana is a good deodorant. It’s dark in there and it’s damp. Oh yeah, this whole place is a dump. Nobody is going to pack it in early tonight. I don’t care. The Bar is serving Joey’s favorite Bud light. What are you having Deb? Let’s go out man it’s getting stuffy in here. Out to that Extra place, that’s the wall on the record... Knock, knock who’s there? Zat you Patty? Yes Mr Burroughs... Come on in. I want ideas not quality. In chaos I’ve found the elixir of eternal youth. You are bleeding from the nose. Let’s find the rough diamonds in the primitive mine. Self expression not amusement. Derelict, lost souls, maybe... but not dead, man. Hilly what did you say to the health inspector who came around asking? Told him the ruts were playing next Sunday matinée. Television, who the hell are Television? Hell is the name, Richard Hell, and what’s your name sweetheart? I work here. A poet and horses. It’s 5.00 in the morning and we are closing down. I am a Sonic Reducer, aint’ no loser still ringing in my ears. And it was free. Free money, free time. All the time to dream and grow up. All the time in the world. 


Dammit. Time has gone by while you were waiting for things to happen. Flushed down the drain. Expecting something to happen. But nothing ever happens... Then again, there was a time and a place and some things did happen there. Was it original sin or original love? Don’t know my friend but it certainly was original.

Listen to:

The Feelies - Original Love (Live at CBGBs on 14/12/1977)

Ο Valère Novarina και το ἐν τῶ λόγω ταξίδι

“ Ἱδού, λοιπόν, πού οἱ ἄνθρωποι, ἐπί τῶν ἡμερῶν μας, ὡς ἀόρατα σύμβολα ἀνταλλάσουν τίς λέξεις, ἕνα καί μόνο νόμισμα ἐξ αὐτῶν σφυρηλατώντας: ἄλαλοι θά καταλήξουμε, διά τῆς ἐπικοινωνίας. Ὅμοιοι, ἐπιτέλους, μέ τά ζῶα, διότι τά ζῶα ποτέ τους δέν μίλησαν, μά πάντοτε ἄριστα ἐπικοινωνοῦσαν μεταξύ τους. Κι ἐμᾶς δέν μᾶς χώριζε ἀπό αὐτά παρά μόνο τῆς ὁμιλίας τό μυστήριο. Καί εἰς τήν κατάστασιν τῶν ζῶων ἐν τέλει θά περιέλθουμε: ἐκ τῶν εἰκόνων προπονημένοι, ἐκ τῆς τῶν πἀντων συναλλαγῆς ἀποβλακωμένοι, τοῦ κόσμου τούτου καί πάλι καταβόθρες, καί πάλι τροφή γιά τόν θάνατο. Ἄφθογγο τῆς ἱστορίας τό τέλος. Στήν μηχανική καί ἐνόργανη εἰκόνα τῆς ὁμιλίας, τῆς προτεινόμενης ἀπό τό μέγα ἐμπορικό σύστημα πού ἔρχεται νά ἁπλώσει τά δίχτυα του πάνω στήν ἀποπροσανατολη-σμένη μας Δύση, στήν λατρεία τῶν πραγμάτων, στήν ὕπνωση τοῦ ἀντικειμένου, στήν εἰδωλολατρία, σ´αὐτόν τόν χρόνο πού, αὐτοκαταδικαζόμενος, μοιάζει νά μήν εἶναι πιά παρά ὁ κυκλικός χρόνος μιᾶς πώλησης ἐσαεί, σ´αὐτόν τόν χρόνο κατά τόν ὁποῖο ὁ διαλεκτικός ὑλισμός, ξεπεσμένος, ἀνοίγει διάβα στόν ὁλοκληρωτικό ὑλισμό - ἀντιπαραθέτω τήν ἡμετέρα κάθοδο διά γλώσσης ἀγλώσσου ἐν τῆ νυκτί τῆς τοῦ ἡμετέρου σώματος ὕλης, μέσω τῶν λέξεων καί τῆς μοναδικῆς ἐμπειρίας πού αποτελεῖ κάθε ὁμιλῶν, κάθε λαλέουσα ὕπαρξις τοῦ ἐδῶ, ἑνός ἐν τῶ λόγω ταξιδίου...” 

Απόσπασμα παρμένο από το βιβλίο του Valère Novarina “ Μπροστά Στον Λόγο”, σε μετάφραση (εξαιρετική) της Λουίζας Μητσάκου που κυκλοφόρησε στις εκδόσεις Παπαζήση.

Listen to:

Arcade Fire (feat. David Byrne) - Speaking in tongues

The photographs of Francesca Woodman (1958-1981)

Some tender and sensitive souls are not meant to swim too long on the surface. Very soon they are ready and they dive deep. Francesca Woodman started experimenting with the camera very young. At the age of 13, her self portrait, when seen today, is as powerful as any work by an accomplished artist. The angle and the focus, the light, the shadow, the frame, the composition, are all already finely tuned to create a dynamic and at the same time utterly hypnotic photograph. In most of her work she would often use, instead of a studio, the decaying rooms of abandoned derelict buildings. They provided her with the perfect backdrop on which to experiment. She worked meticulously inserting her nude body in the frame as the host and the ghost. A silhouette that bends and blends in with what surrounds it and sometimes becomes suspended in mid air as if obeying the rules of another parallel plane of existence. Sometimes we are confronted with a world of symbols and myths which tend to be strange yet hauntingly familiar. She brought mirrors and antiques and played with the idea of the distortion and the echo of the image. She used long exposures and captured that fleeting moment when a certain state is not yet ruled by rigidity and therefore is still full of magical potential becoming interior. There is a feeling of transcendence when one looks at the photographs of Woodman. But the sincerity and the innocence manage always to shine through the ruins and the surrealist setting. There is nothing pretentious here. Just the beauty and the purity of a talented young artist pushing the boundaries of her imagination and in the process creating a body of work which at the same time confounds and enraptures the viewer.   

Self portrait at thirteen



On smoking or a book came through the post

The other day I ordered a second hand book from the internet. It was Leonard Michaels' "Collected Stories". When the packet arrived, I unwrapped the book and took it in my hands. It was in good condition but then... there was this distinct cigarette odour that reached my nostrils as soon as I leafed through the first pages. The previous owner must have been a heavy smoker and he surely had been smoking while reading. I felt that the stale smell had permeated every paragraph, sentence or word of the text. As I was cascading the pages to air them a little, I noticed a pencil mark somewhere in the middle of the book highlighting a certain paragraph. It read:

"... That quick efficient feeling in the hands, plucking the shaft free of the pack, dashing a match head to perfection. Fat, seething fire. You pull the point of heat against tobacco leaf and a globe of gas rolls in to the tongue's valley, like a personal planet. Then the consummation, the slithering hairy smoke. Its danger meets the danger we live with in the average street, our lethal food, poisoned air, imminent bomb. In Morocco and Berlin, in Honolulu's sunshine or the black Siberian night, in the cruel salons of urban literati, in the phantasmagoria of brothels, in rain forests full of orchids and wild pigs where women bleed to phases of the moon and men hunt what they eat, in the excremental reek of prison cells, or crouched beside a window with a gun in your lap, or sitting in your car studying a map, or listening to a lecture at the Sorbonne, or waiting for a bus or a phonecall, or just trying to be reasonable, or staying up late, or after a meal in some classy restaurant, hands repeat their ceremony. The shock of fire. The pungent smoke. Disconnection slides across the yellowing eye. True, it's very like but morally superior to masturbation; and you look better, more dignified. We need this pleasing gas. Some of us can claim no possession the way a cigarette is claimed. What wonderful exclusiveness. In company a cigarette strikes the individual note. If it's also public suicide, it's yours. Or in the intenser moment after sexual disintegration, when the old regret, like a carrion bird, finds you naked, leaking into the night, a cigarette redeems the deep being, reintegrates a person's privacy. White wine goes with lobster. What goes with bad news so well as a cigarette? Imagine a common deprivation -- say, a long spell of no sex -- without a cigarette. Life isn't good enough for no cigarette. It doesn't make you godlike, only a little priest of fire and smoke. All those sensations yours, like mystical money. Such a shame they kill. With no regard for who it is..."

Now, I don't know if the previous owner of the book started or quit smoking after having read and appreciated this paragraph. But reading the prose of Leonard Michaels can be highly addictive and at times it feels as if time itself takes a cigarette, puts it in your mouth, you pull on your finger, then another finger, then your cigarette...

Listen to:

David Bowie - Rock ’n’ Roll Suicide

Η προσμονή του Νίκου Καββαδία

Παιδί ήταν ακόμη, δεκάξι-δεκαεφτά χρονών, όταν έγραψε το ανέκδοτο ποίημα που ακολουθεί ο Νίκος Καββαδίας. Στίχοι που μέσα από την Καβαφική τους επιρροή, στην απλότητα και στη μελαγχολία, κρύβουν ίσως μιαν πρώτη ερωτική απογοήτευση του νεαρού ποιητή. Ο Καββαδίας δεν έχει βρει ακόμη τη φωνή, τη δική του στην ποίηση. Θα περάσουν δύο χρόνια προτού μπαρκάρει στο φορτηγό "Άγιος Νικόλαος". Δύο χρόνια για να αρχίσουν οι λέξεις να ποτίζονται με την αλμύρα της θάλασσας, να φωτίζονται από τα φανάρια των καταγωγείων και των μπουρδέλων, να διπλώνονται και να στριφογυρίζουν μέσα στο παραλήρημα της κουφόβρασης και του τροπικού πυρετού, να δοκιμάζονται στην αβεβαιότητα "της θολής γραμμής των οριζόντων". Δύο χρόνια για να έρθει τελικά, με τη μορφή ενός απέραντου γαλάζιου, η κυρία που πρόσμενε σε αυτό το ποίημα ο νεαρός Νίκος Καββαδίας. Όταν ήρθε συνοδευόταν και από μία άλλη κυρία, την ποίηση. Την πραγματική, δική του ποίηση που έμελλε να του προσφέρει πολλές εφήμερες χαρές. Ήταν η εμπειρία θαρρώ που έφερε τέλος στην προσμονή και το γεγονός ότι ο έφηβος είχε πλέον ανδρωθεί με το πέρασμα του χρόνου. Ακόμη και μέσα στη βαθιά νύχτα δεν έδειχνε πια για παιδί.  

Για μια κυρία

Σήμερα η μέρα πέρασε όπως και πάντα θλιβερή.
Βραδιάζει, τώρα σήμανε το αντικρινό ρολόι.
Κι εμείς, που μας εγέρασαν τόσοι που πέρασαν καιροί,
μετράμε των αμέτρητων λαθών το κομπολόι.


Και μια κυρία προσμένουμε που είπε πως θα ΄ρθει μια βραδιά,
έστω και μιαν εφήμερη χαρά για να μας δώσει.
Προσμένουμε... όμως δεν θα ΄ρθει, γιατί μας πέρασε παιδιά
κι έχει βαθιά νυχτώσει.  

The Other Lives Live in Luxembourg

Hailing from Stillwater, Oklahoma, the indie band "Other Lives" gave an intimate, stellar performance on the 18/06/2012 at the small Luxembourg club "Exit 7". They played for an hour and a half in front of an audience of maybe around 100 enthusiastic fans. From the first song one had the feeling that this would be a memorable night. The bond between the artists and the audience was already there from the start. How can one not fall for the beautiful voice of  Jesse Tabish as he sang “...But it feels like forever, When your mind turns to fiction...”. And it’s true. Watching the film snippets projected on the screen behind the group as they

played, one had the impression that this was the true soundtrack to Steinbeck’s Grapes of wrath. These were tunes that were once whistled in the dark, forgotten alleys of the great depression. But then the music would expand and the cello, the violin and the trumpet would spread the word and the songs would drift across vast fields of wheat, where people once worked the land and lived their decent, hard lives struggling against the forces of nature. These were, once upon a time, the other lives. 

Listen to:

Other Lives - For 12

Δύο ποιήματα του Άρη Αλεξάνδρου (1922-1978)

Το μαχαίρι
Όπως αργεί τ' ατσάλι να γίνει κοφτερό και χρήσιμο μαχαίρι
έτσι αργούν κι οι λέξεις ν' ακονιστούν σε λόγο.
Στο μεταξύ
όσο δουλεύεις στον τροχό
πρόσεχε μην παρασυρθείς
            μην ξιππαστείς
απ' τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.
Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι.


Ποίημα της συλλογής «Ευθύτης οδών» (1959)


Θα Επιμένεις
Όσο ψηλά κι αν ανεβείς εδώ θα παραμένεις.
Θα σκοντάφτεις και θα πέφτεις εδώ μες στα χαλάσματα

χαράζοντας γραμμές
εδώ θα επιμένεις δίχως βία
χωρίς ποτέ να καταφύγεις στη βολική απόγνωση
                                 ποτέ στην περιφρόνηση

κι ας έχουν σήμερα τη δύναμη εκείνοι που οικοδομούνε ερημώσεις
κι ας βλέπεις φάλαγγες ανθρώπων να τραβάν συντεταγμένοι
για το ξυλουργείο
να δέχονται περήφανοι
την εκτόρνευσή τους
και να τοποθετούνται στα αυστηρά τετράγωνα
                                  σαν πιόνια.

Εσύ θα επιμένεις σαν να μετράς το χρόνο με τις σειρές
                                  των πετρωμάτων
σάμπως νάσουν σίγουρος πως θαρθεί μια μέρα
όπου οι χωροφύλακες κ' οι επαγρυπνητές θα βγάλουν τις στολές
τους.

Εδώ μες στα χαλάσματα που τα σπείραν άλας
θέλεις δε θέλεις θα βαδίζεις
υπολογίζοντας την κλίση που θάχουν τα επίπεδα
θα επιμένεις πριονίζοντας τις πέτρες μοναχός σου
θέλεις δε θέλεις πρέπει ν' αποχτήσεις έναν δικό σου χώρο.


Δημοσιεύτηκε στη συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα «1941-1974», Εκδόσεις Ύψιλον

"4 A.M" by Kenneth Fearing (1902-1961)

"4 A.M" By Kenneth Fearing

"It is early evening, still, in Honolulu, and in London, now, it
must be well past dawn;
But here, in the Riviera Cafe, on a street that has been lost and
forgotten very long ago, as the clock moves steadily toward
closing time,
The spark of life is very low, if it burns at all.


And here we are, four lost and forgotten customers in this place
that surely will never again be found,
Sitting, at ten-foot intervals, along this lost and forgotten bar,
(Wishing the space were further still, for we are still too close
for comfort)
Knowing that the bartender, and the elk’s head, and the portrait
of F.D.R.,
(All gazing at something of interest beyond us and behind us,
but very far away)
Must somehow be aware of us, too, as we stare at the cold
interior of our lives, reflected in the mirror beneath and in 
back of them.


Hear how lonely the radio is, as its voice talks on, and on, un-
answered;
Notice how futile is the nickel dropped in the juke-box by a 
customer,
How its music proves again that one’s life is either too humdrum
or too exciting, too empty or too full, too this, too that;
Only the cat that has been sleeping in the window, now yawning
and streching and trotting to the kitchen to sleep again --
Only this living toy knows what we feel, knows what we are,
really knows what we only think we know.


Soon, too soon, it will be closing time, and the door will be locked;
Each of us will be alone, soon, with something ravaging for
a name --
(Our golden, glorious futures, perhaps).
Lock the door now and put out the lights, before some terrible
stranger enters and gives, to each of us, an answer that is
the final truth.


They say the Matterhorn at dawn, and the Northern Lights of
the Arctic, are things that should be seen;
They say, they say --------- in time, you will hear them say anything,
and everything.
What would the elk’s head, or the remote bartender say, if they
could speak?
The booth where last night’s love affair began, the spot where
last year’s homicide occurred, are empty now, and still."

When I read this powerful poem by Kenneth Fearing, the Nighthawks of Edward Hopper came flying in and the Riviera became Phillies. Kenneth Fearing was a pulp fiction writer, an editor and one of the best poets of the American Depression era. In this poem it’s getting late. These are the wee hours that the trembling voice of Junior Wells reluctantly pronounces in the opening bars of the classic blues song. But this bar is closing and the remaining customers are going to have to face the truth about themselves and their lives. Alcohol can no longer be consumed. It can no longer cloud the mind and dull the senses. The poem is straightforward and uncompromising in its depiction of that moment of lucidity between drinking bouts of which Fearing himself was no stranger. But it takes some guts to write a poem such as this one and Fearing was not scared. In 1950 during the time of the infamous communist witch hunts, he was subpoenaed by the U.S. Attorney in Washington, D.C.; when asked if he was a member of the Communist Party, he replied, "Not yet." 


Listen to:

Junior Wells (ft. Buddy Guy) - In the wee hours

Ο Γεώργιος Βιζυηνός και ο ρυθμός του κόσμου

Ή ώρα ήταν προχωρημένη μέσα στη νύχτα όταν ακούστηκαν οι κλειδαριές να κλειδώνουν η μια μετά την άλλη. Ένα-ένα, τα παράθυρα του «Φρενοκομείου ΖΩΡΖΗ ΚΑΙ ΤΑΡΣΗΣ ΔΡΟΜΟΚΑΪΤΟΥ» σκοτείνιαζαν. Οι ασθενείς, διασπαρμένοι στις 110 κλίνες του Ιδρύματος, έπεφταν να ξεκουραστούν από της μέρας την φορτωμένη ασυνεννοησία και την αέναη πάλη με την φωτεινή σύγχιση και τη ξένη ρουτίνα στην οποία είχαν τελικά υποκύψει. Που και που, από κάποια κλίνη, ακούγονταν ομιλίες και όχι και τόσο σπανίως, καμμιά κραυγή ερχόταν στα καλά του καθουμένου να διαταράξει την ησυχία.

O Γεώργιος Βιζυηνός, σηκώθηκε από το κρεβάτι του και μέσα στο αμυδρό φως που έμπαινε απ' το παράθυρο βρήκε ένα χαρτί και με μεγάλη δυσκολία έγραψε μερικούς στίχους που του προσφέρθηκαν έτοιμοι. Αισθανόταν μεγάλη θλίψη τις τελευταίες ημέρες. Το ανεκπλήρωτο πάθος του για την μικρή Μπετίνα τον είχε αφήσει μισό άνθρωπο. Ακόμη και η σκέψη του μεταλλείου του στο Σαμάκοβο δεν ήταν πλέον ικανή να τον ανασύρει προς το πάνω. Όλα είχαν αλλάξει. Δεν τον πιστεύανε πια όταν τους μιλούσε. Τον αγνοούσαν όταν τους φώναζε. Κι αυτό το σκοτάδι που κατέκλυζε τα πάντα. Δεν υπήρχαν χρώματα στο σκοτάδι. Όλα τα ρουφούσε το μαύρο. Το μολύβι άφησε καινούργια ίχνη πάνω στο χαρτί...
....
Σὰν μ᾿ ἁρπάχθηκε ἡ χαρὰ
ποὺ ἐχαιρόμουν μιὰ φορὰ
ἔτσι σὲ μίαν ὥρα...
μέσ᾿ σ᾿ αὐτὴν τὴν χώρα
ὅλα ἄλλαξαν τώρα!


Κι᾿ ἀπὸ τότε ποὺ θρηνῶ
τὸ ξανθὸ καὶ γαλανὸ
καὶ οὐράνιο φῶς μου,
μετεβλήθη ἐντός μου
καὶ ὁ ρυθμὸς τοῦ κόσμου.
...

'Εγραψε και μερικούς άλλους στίχους πριν το μολύβι γλυστρήσει από το παγωμένο χέρι του και κυλήσει στο πάτωμα. Όμως αυτοί οι δύο τελευταίοι στίχοι, γραμμένοι από έναν άνθρωπο που είχε από καιρό χαθεί (σύμφωνα με τα ιατρικά δελτία και τους ανθρώπους που τον επισκέφτηκαν στο Άσυλο) είναι συγκλονιστικοί στην διαύγεια τους. Ποιός θα μπορούσε να εκθέσει την διατάραξη της ψυχικής υγείας πιο καίρια και συνάμα πιο ποιητικά; Ο Βιζυηνός διαπιστώνει ότι "μετεβλήθη εντός μου και ο ρυθμός του κόσμου”.

Αυτός ο αποσυντονισμός του εσωτερικού κόσμου του ποιητή με το εξωτερικό περιβάλλον, εκφράζεται σαν μια έλλειψη φωτός που πάλαι ποτέ πήγαζε από το πρόσωπο ενός νεαρού κοριτσιού. Αδυνατεί λοιπόν ο ποιητής να ακολουθήσει τον ρυθμό της εναλλαγής της μέρας με τη νύχτα, τον ανοιξιάτικο ρυθμό που ανασταίνει την φύση, αδυνατεί πλέον να συλλάβει τον παλμό της ζωής, αυτό το κύμα που με κάποιο τρόπο μας σπρώχνει πάντα μπροστά στο χρόνο. Σαν να σταμάτησαν όλα σε μιαν ώρα. Ακίνητος, ο Γεώργιος Βιζυηνός απέμεινε να κοιτά προς το παράθυρο με μάτια που απλώς γυάλιζαν αντανακλώντας το χλωμό φως της σελήνης. Μιας σελήνης που συνέχιζε να πορεύεται στον ουρανό ακολουθώντας τον ρυθμό του κόσμου.

Την επομένη μέρα το πρωί, ο γιατρός αποφάνθηκε ότι ο ασθενής Γεώργιος Σύρμας, γνωστός και ως Βιζυηνός, απεβίωσε σε ηλικία 47 ετών λόγω "προϊούσας γενικής παράλυσης".