"Sonny Boy" by Mick Harvey (based on a demo by Jeffrey Lee Pierce)

A forgotten cassette found in an attic. Nascent musical sketches, demos and ideas recorded on the go by Jeffrey Lee Pierce of Gun Club fame. Enter Nick Cave, Mick Harvey, Debbie Harry & Chris Stein, Lydia Lunch, The Jim Jones Revue, Kid Congo Powers, Tav Falco’s Panther Burns, Mark Lanegan and Isobel Campbell, Youth’s Vertical Smile, Steve Wynn (Dream Syndicate), Warren Ellis, Barry Adamson, Bertrand Cantat & Pascal Humbert, Thalia Zedek & Chris Brokaw, Hugo Race, Dom Beken and Kris & Michelle Needs who take these fragments and turn them into songs. Songs that fit in a tribute album to the man himself, Jeffrey Lee Pierce. Mick Harvey's "Sonny Boy" is certainly a standout track in the album. It brings to mind timeless classic rock songs sung by either Patti Smith or Marianne Faithfull in their prime. The sparse arrangement of the song is all that is needed to bring out the haunting melody. It's as if someone (certainly Jeffrey Lee Pierce) has tapped the very soul of America and extracted only the best and essential ingredients that are needed to make a classic song.

A pinch of rock n' roll, a little blues, a few grams of punk and there you have it. Jeffrey Lee Pierce would certainly be proud of this one.

Listen to:

Mick Harvey - Sonny Boy

The song can be found in the album "The Journey is Long: The Jeffrey Lee Pierce Sessions Project" under the Glitterhouse Label.

Rino Stefano Tagliafierro's subtle animation of classic paintings

B E A U T Y - dir. Rino Stefano Tagliafierro from Rino Stefano Tagliafierro on Vimeo.

Το κείμενο της Ειρήνης

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε, λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση, από μια κοπέλα 18 χρονών τότε, την Ειρήνη Τριανταφύλλου. Πέντε χρόνια αργότερα η κοπέλα αυτή δυστυχώς έχασε τη ζωή της σε ένα τραγικό δυστύχημα. Οι σκέψεις της όμως, όπως είχαν γραφτεί στο χαρτί τότε, θα συνεχίσουν να διαβάζονται και να ακούγονται καίριες όσα χρόνια και αν περάσουν... 

"Τα όνειρά μου είναι η προϋπόθεση ή η βάση - αν θέλετε – της επανάστασής μου. Αφήστε με λοιπόν, να ονειρεύομαι.. Εξάλλου η πραγματικότητα που μου προτείνετε δεν είναι και τόσο δελεαστική.

Όλοι μας, αλλά κυρίως όλοι σας, παγιδευμένοι στις υπερβολικές απαιτήσεις των καιρών, στις υπέρμετρες φιλοδοξίες, στον υπερκαταναλωτισμό, έχουμε ξεχάσει την αξία και την δύναμη που κρύβει μέσα του το χάδι, ο ζεστός λόγος, η κουβεντούλα με το φίλο. Πότε επικοινωνήσατε τελευταία φορά με ένα φίλο σας; Πότε ήταν η τελευταία φορά που μιλήσατε χωρίς ενδοιασμούς για όσα σας απασχολούν; Ανθρώπους που νοιάζονται για σας δεν μπορεί παρά να έχετε, όμως επιστήθιους φίλους που μπορείτε να τους εκμυστηρευτείτε τις ανησυχίες σας, τα προβλήματά σας, δεν έχετε. Πολλές φορές - και έχετε δίκιο σ' αυτό - η διάθεση να μοιραστείτε μυστικά έχει αποβεί εις βάρος σας. Οι σύγχρονοι ρυθμοί δεν επιτρέπουν τέτοιου είδους ανοίγματα, όχι μόνο λόγω έλλειψης χρόνου αλλά κυρίως γιατί η εμπιστοσύνη "επερίσσευσε".

Γίνατε εσωστρεφείς, θέλοντας να προφυλαχθείτε από τα προβλήματα τρίτων, γιατί είναι τόσα τα δικά σας, που δεν μπορείτε να σηκώστε κι άλλο βάρος. Γίνατε ένα μοναχικό άτομο που ψάχνετε φιλίες μέσω ηλεκτρονικών δρόμων. Η φιλία απόκτησε το δικό της e-mail στο ίντερνετ!

Εργασία και εγκλεισμός στο σπίτι κατά τις εργάσιμες ημέρες και διασκέδαση με φορτσαρισμένη ιλαρότητα το Σαββατόβραδο, αυτό είναι το πρόγραμμά σας. Α, ξέχασα, θέλετε να βελτιώσετε την εξωτερική σας εμφάνιση και καταφεύγετε σε γυμναστήρια και ινστιτούτα αδυνατίσματος, αυτοαναιρώντας την προσπάθειά σας με υπερκατανάλωση φαγητού και οινοπνευματωδών ποτών.

Δεν χαρακτηρίζεστε από συνέπεια και αλληλεγγύη απέναντι σε φίλους και συγγενείς. Παγιδεύεστε στον απομονωτισμό του προσωπικού σας συμφέροντος, ζώντας μόνοι ακόμα και μέσα στις συντροφιές. Έχετε περιορίσει τις πολιτικές και συνδικαλιστικές σας δραστηριότητες, στις αναγκαίες και ωφελιμιστικές.

Και μέσα σ' όλη αυτή τη σύγχυση, βρίσκετε χρόνο και διάθεση παίρνοντας και το κατάλληλο ύφος να μας κριτικάρετε, με την «αγωνία» και το «ενδιαφέρον» ζωγραφισμένο στο πρόσωπό σας.

Για σας είμαστε οι καλοπερασάκηδες, οι οκνηροί, οι χωρίς προβληματισμούς νέοι, το δυσοίωνο αύριο στα χέρια του οποίου δεν θέλετε να παραδώστε τον κόσμο (από πότε γίνεται παράδοση και παραλαβή του χάους;).

Για σας αγνοούμε την ιστορία μας, δεν έχουμε ιδανικά αλλά έχουμε βαπτίσει ιδανικό τον υλικό ευδαιμονισμό μας. Για σας δεν αντιμετωπίζουμε με τον δέοντα σεβασμό τις εθνικές επετείους, δε γνωρίζουμε τα ιδανικά της γενιάς του Πολυτεχνείου ή τα γνωρίζουμε τυπικά και θεωρητικά, για να γράψουμε καλή έκθεση, αν και όταν μας ζητηθεί από σας.

Μέσα σ' αυτό το κλίμα και τις λιβελογραφικές κορόνες σας, επιτρέψτε μου να ονειρεύομαι.

Ονειρεύομαι μια γειτονιά, στενό δρομάκι και ζεστοί άνθρωποι. Χαμόγελα και πίκρες και χέρια που σ' αγκαλιάζουν και κάνουν περισσότερα τα πρώτα και λιγότερες τις δεύτερες.

Ονειρεύομαι να «μάθω γράμματα, να γίνω άνθρωπος» όπως λέει και η γιαγιά μου. Να μάθω γράμματα, για να ανοίξει το μυαλό μου και τα μάτια της ψυχής μου και μ' αυτά να αντικρίζω τον κόσμο και τον άνθρωπο.

Ονειρεύομαι να ασκήσω το επάγγελμα που μ' αρέσει, χωρίς να χρειαστεί να «φιλήσω κατουρημένες ποδιές» ή να περάσω από γραφεία πολιτικών, πολιτευόμενων, γραμματέων και γραμματικών.

Ονειρεύομαι να φτιάξω τη δική μου οικογένεια και να μεγαλώσω τα παιδιά μου με τις αρχές και τις αξίες που οι δικοί μου γονείς έδωσαν σε μένα, για να στηρίξω πάνω σ' αυτές την ψυχή μου, το μυαλό και τη ζωή μου.

Ονειρεύομαι να έχω δίπλα μου ανθρώπους αληθινούς, που θα μ' αγαπάνε και θα τους αγαπώ ελεύθερα και κατ' επιλογήν μου.

Ονειρεύομαι να μην ντρέπομαι ως πολίτης, να μη σκύβω το κεφάλι, αλλά να φιλοκαλώ μετ' ευτελείας και να ζω άνευ καχυποψίας.

Ονειρεύομαι να χρησιμοποιώ τη γλώσσα για να λέω «τα σύκα - σύκα και τη σκάφη - σκάφη» και όχι να «κρύβω λόγια».

Ονειρεύομαι μ' αυτές τις συντεταγμένες να δημιουργήσω το δικό μου κόσμο, τον μικρό και μέγα.

Έχω κλείσει τα αυτιά μου στα κατηγορώ, στη δήθεν συμπάθεια, στη δήθεν επαναστατική διάθεση και ειλικρίνεια και ανιδιοτέλεια και δουλεύω - δουλεύω, για να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα.

Η επανάστασή μου έχει αρχίσει...Την ακούτε;;"

The article in the Guardian newspaper

When Frederick Exley met the parents

Frederick Exley's best known book is called "A Fan's Notes" and it was first published in 1968. It's a singular book mostly about Exley's own experiences and failures from asylums to YMCAs, to failed relationships, to alcohol addictions and American football. Exley's writing is at it's best, when in a dramatic context, with a few words he turns the situation on it's head and makes the whole thing sound hilarious. Take for example this excerpt from the book when he is somehow forced to meet the parents of his girlfriend.   

"... In the end Bunny even insisted that I make the trip to the suburbs to face her parents. It was this meeting that ended everything.
   The Allorgees lived in a suburb of a suburb, their particular little suburb being Heritage Heights. It was a suburb that had apparently never caught on. The streets were all there, but there was only one house, Allorgees' Acres, a great, white, one-storied, rambling ranch-type place in which everything from garage to game room to hot-water heater was found on the single story that shot out in all sorts of clapboard arms, like the spokes of a wagon wheel. "The Heights" was not on any height at all; this was the American Midwest at its most grotesque, treeless and cold-looking as far as the eye could see, so that it only seemed set on high ground. There was only one thing that broke the endless blue monotony of the heavens - a television aerial that rose so high that it dizzied one to look up at it, an aerial which, I was proudly informed, put the Allorgees on certain clear days in contact with all parts of the Republic. It was a touching monument to their isolation. In answer to my question about its astounding height, Chuck (or Poppy) - as the father was interchangeably designated - said only that he liked "good reception".
  That was the only thing I remember Chuck, or Poppy, saying for the entire weekend. The rest of his communication with me consisted of an outrageous wink, a wink that distressed me so much that after a time I began to wonder if I ought not to pop Chuckie, or Chuck Poppy..."

"Duel" - A song by Brigitte Fontaine (feat. Jacques Higelin)

Brigitte Fontaine has been at the forefront of the french avant-garde from the early 1960s until today. During her long career she has mostly divided her talent between theatre and music. Her latest album (dating March 2011) consists mainly of duets. It is entitled "L'un n'empêche pas l'autre". From that album allow me to propose an extraordinary track which she sings with her old pal Jacques Higelin. The name of the song is "Duel".

When I first listened to this song I was captivated by the very theatrical atmosphere that slowly builds into the theme. From the lyrics, one understands that this song is about a duel. The two duelists, a man and a woman, meet under the orange tree blossoms and cautiously measure each other whilst at the same time trying to intimidate and destabilize their opponent. Almost at once, I had this image of samurai warriors circling each other while orange blossoms are falling all around them. It could very well have been a scene by the famous Japanese director Kurosawa. Then, you realise that it's not samurai warriors but a magician and a witch locked in mortal combat. A Merlin against a Morgana duel to the death, bronze against steel. The fight begins and the duelists change forms and exchange insults and threats. But soon we discover that there is an admiration and even a secret love between these two, for when the battle reaches its peak, the insults are transformed into erotic words and the two warriors are consumed not by their weapons or their magic tricks but by their passion for one another. So after all, not samurai warriors, not witches and magicians, but just a man and a woman and their erotic passion. In eight minutes, Brigitte Fontaine manages to combine music and theatre in one truly beautiful song.              

Listen to:

Brigitte Fontaine (featuring Jacques Higelin) - Duel