Η νύχτα έχει τις δικές της λέξεις,
τη δική της γλώσσα.
Βγάζεις τη νύχτα από το σώμα σου όταν, πολύ πρωί καλοκαιριού, προσέλθεις στη θάλασσα και παραδοθείς στα μυστικοτραφή της νερά.
Αυτά σε ξεντύνουν από τη νύχτα,
σου αφαιρούν τα αρώματα, τις περίεργες μυρωδιές της,
βγάζουν τα λέπια των ονείρων της και συνταιριάζουν το σώμα σου
στο ρυθμό μιας άδολης ψυχής
κι ενός ξεκούραστου νου.
Σου χαρίζει η θάλασσα τις λέξεις της ημέρας, την στέρεη γλώσσα,την ευκρίνεια και τη γιορτή του κόσμου.
Ώσπου να ξανάρθει η άλλη νύχτα
με χίλια βαθιά μουρμουρητά
και να σηκώσει από τα έγκατα της
έναν ουρανό υποβλητικό, άστρα μοναχικά,
σελήνη ρεμβαστική, υψώνοντας τον κόσμο
σε μια φαντασμαγορία παράδοξη,
όπου το σώμα βυθίζεται με σπαραχτική απαντοχή
και βρίσκει άλλη γλώσσα.
Κώστας Ε. Τσιρόπουλος
