Διαβάζοντας πρόσφατα στις ειδήσεις για τα τραγικά, επανωτά αεροπορικά δυστυχήματα, με τόσους ανθρώπους που χάθηκαν μέσα σε μια στιγμή στην απύθμενη θάλασσα, κουβαλώντας μαζί τους σαν άυλες βαλίτσες, ο καθένας την προσωπική του ιστορία, μου ήρθε στη μνήμη ένα γραπτό του Γιάννη Ρίτσου με τίτλο "Ιστορία", από το βιβλίο του "Χειρονομίες" που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1972.
"Ιστορία
Τα σχέδια δε χρησίμευαν σε τίποτα - κάθε τόσο ανατρέπονταν,
όπως εκείνο το λεωφορείο στην εξοχή, - οι πιότεροι σκοτώθηκαν,
τους άλλους τους κουβάλησαν στο πιο κοντινό νοσοκομείο· ένας τροχός
κύλησε κάτου· τον βρήκε ένα παιδί· σκάρωσε πρόχειρα ένα χειραμάξι·
γυρίζει τώρα στο προάστιο· πουλάει πορτοκάλια· τα πορτοκάλια λάμπουν,
ένας σωρός ασήμαντοι ήλιοι. Τόσο απλά περνάμε. Τόσο απλά
μιλάμε, ξεχνάμε, συνηθίζουμε. Τόσο απλά μας ξεχνάνε."
Γιάννης Ρίτσος
"Χειρονομίες"
"Ιστορία
Τα σχέδια δε χρησίμευαν σε τίποτα - κάθε τόσο ανατρέπονταν,
όπως εκείνο το λεωφορείο στην εξοχή, - οι πιότεροι σκοτώθηκαν,
τους άλλους τους κουβάλησαν στο πιο κοντινό νοσοκομείο· ένας τροχός
κύλησε κάτου· τον βρήκε ένα παιδί· σκάρωσε πρόχειρα ένα χειραμάξι·
γυρίζει τώρα στο προάστιο· πουλάει πορτοκάλια· τα πορτοκάλια λάμπουν,
ένας σωρός ασήμαντοι ήλιοι. Τόσο απλά περνάμε. Τόσο απλά
μιλάμε, ξεχνάμε, συνηθίζουμε. Τόσο απλά μας ξεχνάνε."
Γιάννης Ρίτσος
"Χειρονομίες"
Αυτή η αμεσότητα και καθαρότητα που απεικονίζεται σε τόσο λίγες λέξεις με τόσες εικόνες είναι πραγματικά εντυπωσιακή!
ReplyDeleteΣυμφωνώ με το σχόλιο. Υπέροχο κειμενάκι.
ReplyDeleteΚαι μια ακόμη πιο λακωνική και ξερή παραλλαγή της ίδιας ιδέας, διά χειρός Μάρκου Αυρηλίου:
"Τα πάντα εφήμερα-και εκείνος που θυμάται κάτι, και αυτό το κάτι"
Γιάννης Σ.
Ωραίο Γιάννη, ευχαριστώ!
ReplyDeleteΣυγκλονιστικό, Μάνο. Πράγματι, όλη η ανθρώπινη φύση σε τόσο λίγες λέξεις. Συγκλονιστικό.
ReplyDelete