Το λεωφορείο που δεν σταμάτησε...

Έξω από την σχολή Κωφών στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης, βρίσκεται η στάση λεωφορείων που φέρει το ίδιο όνομα. Έχει μείνει αναλλοίωτη στη μνήμη μου η εικόνα, πάνε πολλά χρόνια τώρα, όταν υπηρετώντας τη στρατιωτική μου θητεία, στο στρατόπεδο Παπαπασχάλη μεταξύ Χορτιάτη και Πανοράματος, βρέθηκα απέναντι από αυτή τη στάση. Είχαμε παρκάρει το στρατιωτικό όχημα στο πλάι του δρόμου να κάνουμε ένα τσιγάρο πριν φτάσουμε πάνω. Είδα τότε να βγαίνει από τη σχολή και να πηγαίνει στη στάση του λεωφορείου ένα παιδί. 'Οταν βρίσκεσαι μόνος μέσα στη σιγή, ο χρόνος φαίνεται πολλές φορές ότι παγώνει. Η απουσία του ήχου, είναι στιγμές που σε ακουμπάει σε βελούδινα μαξιλάρια. Πρέπει με τις υπόλοιπες αισθήσεις σου, τέλεια κουρδισμένες, να κάνεις εσύ το πρώτο βήμα κάθε φορά για να πας να συναντήσεις αυτόν τον άλλο κόσμο που δεν σταματά να κινείται γύρω σου μέσα στην σιωπηλή ένταση. Το παιδί στράφηκε προς τα εκεί που ερχόταν ο δρόμος προσπαθώντας να διακρίνει το μπλε χρώμα το λεωφορείου από μακριά. Πρέπει να πέρασαν είκοσι πέντε λεπτά. Ήταν άνοιξη και το μάτι του παιδιού έπεσε παραπέρα στο δασάκι με τα πεύκα που μύριζαν. Έκανε μετά ένα γύρο και κατέληξε πάνω στο λουλουδιασμένο θάμνο πίσω από τη στάση. Γύρισε την πλάτη του στο δρόμο μια στιγμή. Τότε ένιωσε το διαφορετικό ρεύμα του αέρα. Γυρίζοντας, είδε ξαφνικά το λεωφορείο να περνάει με ταχύτητα μπροστά από τη στάση. Το λεωφορείο έφυγε. Ύψωσε τα χέρια και μια κραυγή ακούστηκε που σαν να μπέρδεψε εκείνη τη στιγμή τα νήματα του χρόνου και έκανε την εικόνα να επαναλαμβάνεται σε αργή κίνηση στη μνήμη μου για πάντα.

(Με αφορμή ένα πραγματικό περιστατικό που μας αφηγήθηκε ο Ζ.Κ.)